Wat ik mijzelf zou willen geven: “Dit is een kom-maar-hier”

Dit is een kort lontje dat toch vuur vat
En stevig flikkert in de wind
Het is je hoofd tussen twee palmen
Een kind dat ergens zingt

Het is het lezen van woorden
Waar je lang op hebt gewacht
Het is mijn hoofd op jouw schouder
En dat het dan precies past

Dit is een pak van mijn hart
Een zucht van verlichting
De rots in de branding
Van de zee waarin je verdrinkt

Het is een duwtje in de rug
Een kruik die niet lekt
Het is een poncho in de regen
En troost van een treurige trompet

Dit is een kom-maar-hier
Met armen die pakken tot je
Verstrengelt en verwikkelt
Verzandt, verzadigt, verliest

En verder niets

Dit is een knipoog
Een knijpje
Een knuffel
Voordat je moet

Het is het smelten
En strelen
De geur van net gebakken zoet

Dit zou het slaken moeten zijn
Het smoren tot jij mij sust
Dit is een stilte die daalt
Dit is het stellen van gerust