De stem van David Attenborough klinkt door de kamer. Het is zondagmiddag tegen half 4, buiten begint het al te schemeren. Misschien regent het iets, dan moet ik een paraplu meenemen, want misschien wil ik straks nog naar die winkel in de Haarlemmerstraat. In eerste instantie wilde ik de laatste aflevering van Peaky Blinders aanzetten, maar het duurde me iets te lang, dus besloot ik Our Planet op te zetten, een natuur documentaireserie van Netflix.

Met een glas thee met daarin stukken gember in mijn hand ga ik op de bank zitten. Ik zit net niet helemaal lekker, maar de eerste indrukwekkende beelden en de warme klanken van de stem laten me dat doen vergeten. Er komt een oerwoud voorbij, twee bultruggen in een oceaan, gevolgd door een beeld van een ijsbeer, eenzaam lopend over een uitgestrekte ijsvlakte. De stem vertelt dat er in de duur van een mensenleven zoveel is veranderd dat de toekomst van dit alles niet meer gegarandeerd is. Iets wat voorheen wel altijd zo was, of waar wij, de mensheid, simpelweg vanuit gingen. Ondanks dat ik dit al wist, ben ik geïntrigeerd en vergeet ik dat ik deze serie ging kijken omdat mijn telefoon nog moest opladen en dus wat tijd moest verdoen.

Toch pak ik tussendoor mijn telefoon op om te kijken naar het percentage van de batterij en automatisch open ik Instagram. Een uur geleden heb ik op mijn Story een foto van de bosbranden in Australië geplaatst met daarboven een gebroken hartje. Bespottelijk voelt het, als ik het nu zo op mijn laptop lees. Alsof ik me überhaupt iets kan voorstellen wat daar aan de hand is; ik twijfel vanaf de bank of ik een paraplu moet meenemen, omdat het buiten misschien een beetje regent.

Na 40 minuten komen er grote ijsschotsen in beeld. De stem vertelt dat de schotsen in de afgelopen 20 jaar meer zijn gesmolten dan ooit, iets wat ik ergens ook al wist. Er breekt een stuk van de schots af, een beeld wat ik ook al vaker heb gezien. Er wordt verteld waarom deze ijsschotsen zo belangrijk zijn en ik bedenk me dat alleen de mensheid schuld heeft aan dit alles, terwijl ik vogels langs de schotsen zie vliegen. In de ondertiteling lees ik iets over een skyscraper en tegelijkertijd valt mijn mond open. De stem en het beeld laten me zien dat er een stuk ijs ter grootte van een wolkenkrabber afbreekt. Een massa, zo groot dat ik het me moeilijk kan inbeelden, maakt zich los en beweegt het water met ongekende kracht. Ik probeer enige referentie te zoeken, terwijl ik staar naar de vogels die in slow motion wegvliegen. Het is ondenkbaar en dat terwijl wij de enige schuldigen zijn. Ik schaam me kapot.

Ik ben Our Planet gaan kijken, omdat ik wat tijd moest verdoen, want mijn telefoon moest opladen, omdat ik anders zonder muziek naar buiten moest gaan. Mijn thee drink ik met een plastic rietje, omdat ik de stukjes gember tegen mijn mond irritant vind en de citroen misschien slecht voor mijn tanden is. Vlak nadat ik die foto op mijn story had gepost ben ik gestopt in het proces om te doneren voor hulp tegen de bosbranden in Australië, omdat ik met een creditcard of PayPal moest betalen en ik voor beiden meer moeite moest doen dan enkel mijn vingerafdruk op de knop houden. En daarop komt ook nog eens dat ik zit te janken dat ik misschien een paraplu moet meenemen anders gaat mijn haar pluizen van de regen, terwijl Australië aan alle kanten in de fik staat. Ik schaam me kapot.

De aftiteling komt in beeld en de aftellende cijfers vertellen me dat over enkele ogenblikken de volgende aflevering begint. Ik twijfel of ik deze column wel moet schrijven. Ik ben vandaag nog niet naar buiten geweest, ik zou de volgende aflevering kunnen kijken en wat zou die column eigenlijk uithalen. Maar toen de tweede aflevering net begon te spelen stopte ik deze. Met het schaamrood op mijn kaken typ ik deze laatste zinnen. Misschien haalt het niet veel uit en misschien schrijf ik deze column alleen voor mezelf, maar dan heb ik tenminste één iemand aan denken gezet. Tijdens het typen van deze laatste zin heb ik, alvorens ik deze afmaakte, een nieuw tabblad geopend en een donatie gedaan aan de hulp voor de getroffen wilde dieren in Australië. Ik heb tenminste één iemand overgehaald.

Bekijk via o.a. deze site hoe je aan de verschillende doelen kan doneren.