Er kwam een week geleden een column via LINDAnieuws online over het dateleed wat Mercedes had meegemaakt. Daar werd, zoals we van het internet gewend zijn, op allerlei soorten manieren op gereageerd. Zo werden ook de bovenstaande comments door een lezer geschreven.  Als reactie schreef Mercedes deze column. 

Een jaar of 27 geleden werd er geprezen dat als je zwanger was, je de baby in de buik naar klassieke muziek moest laten luisteren. Mijn ouders keken elkaar aan en tot de dag vandaag denk ik nog steeds aan huis bij het horen van muziek van Nirvana.

Mijn opa komt uit Suriname. Hij is zwart, ik zo blank als de neten. Maar van verschil had ik geen idee. Tot een meisje uit mijn klas zei: Jouw opa is neger. Huilend rende ik naar mijn moeder toe. Vol verwarring vertelde ik wat het meisje had gezegd en mijn moeder zei: ‘Geen gemaar, andere kleurtje of niet, jouw opa is jouw opa.’

Op mijn achtste ging ik voor het eerst naar een concert. Dat was van Britney Spears. Twee jaar daarna liep ik hand in hand met mijn ouders richting de Arena. Mijn vader is een meter of twee, dus zette mij op zijn schouders, ik keek zo over iedereen heen. De lichten gingen uit, zijn muziek hadden we in de auto nog geluisterd en zo rapte ik op tienjarige leeftijd moeiteloos alle teksten van Eminem mee.

Aan de keukentafel bij mijn ouders werd altijd alles besproken. Op een gegeven moment hadden ze door dat ik rookte. Ze werden niet kwaad, ze stuurden me niet buiten op straat, want het was niet in mijn beste periode. Ze zeiden juist: Nodig je vrienden maar hier uit. Een sigaretje roken was wel het laatste probleem. En zo werd en is de keukentafel van mijn ouders nog steeds een veilige plek voor iedereen.

Toen ik 14 en onhandelbaar was, toen die keer dat ik een gat in een deur had getrapt, omdat ik het ergens niet mee eens was en daar de volgende dag zonder gelul een Spider-Man mousepad overheen was geplakt. Die zit er volgens mij nog steeds.

Mijn oma overleed. De moeder van mijn vader, dus zo zaten we die avond met elkaar aan de keukentafel. Mijn broertje en ik kregen een woordenwisseling. De emoties liepen hoog op, we ging vol tegen elkaar in. Plots vloog een stoel door de ruimte. Ik haalde uit, hij greep me vast en duwde me om. Het leek wel een scene uit Flodder. Op de begrafenis had hij een blauw oog en ik blauwe plekken op mijn strot. Mijn ouders zeiden: ‘Shit happens, maar er is één regel. We lossen het altijd weer met elkaar op.’

Mijn ouders zaten in een kleine kamer tegenover een of andere psycholoog. Ze was aan het ratelen over alle fouten die ik had begaan en dat als ik zo doorging, op deze leeftijd, ik uit huis moest worden geplaatst. Ik weet dat ik niet degene was die zich na zo’n opmerking zorgen moest maken over haar bestaan. Ik heb die vrouw nooit meer gezien.

Op mijn zestiende zo middenin de nacht, of vroeg in de ochtend, kwamen een vriendin en ik thuis, stomdronken. Mijn moeder stond daar met verward haar in een grijze badjas klaar om het matras naar boven te slepen wat ik vergeten was. De volgend ochtend, of vroeg in de middag, als wij naar beneden kwamen met die brakke koppies stond er altijd een ontbijtje klaar.

‘Mam, Pap, ik heb denk ik een vriendje. Of vriend. Er is wel een dingetje: Hij is ietsjes ouder. Een jaartje of twintig.’
Ze hadden het kunnen verbieden, maar ze zeiden: Hij is welkom, als hij maar lief voor je is. Nu jaren later kan ik zeggen dat hij een van mijn grootste liefdes is geweest, dus dat hadden ze goed gezien.

Mijn vader heeft zijn eigen verdieping, de zolder. Toen ik klein was bleef ik stiekem tot laat bij hem boven. Op een gegeven moment zette hij dan Björk op en samen deden we onze danspasje. Tegenwoordig, heel af en toe, als we wat wijntjes hebben gedronken, zetten we dat nummer op en doen we net als vroeger.

Afgelopen zomer zaten mijn ouders en ik op een terras. Mijn moeder vertelde een verhaal over mijn broertje en gaf me haar telefoon. Over een festival in Parijs en holy fuck, de line up die ik toen op dat beeldscherm zag: Depeche Mode, Kasabian, Travis Scott. Plots gaf mijn moeder haar pas.
Een week later liepen we door de straten van Parijs, de dag daarna schreeuwde de leadzanger zanger van Kasabian: ‘MOSHPIT!’
Mijn vader en ik keken elkaar aan en zeiden: ‘FUCK IT!’ Met vier man sterk doken we erin. Mijn moeder overigens zonder dat ze dat wist.

We waren laatst in een klein theater, het kleinste van Amsterdam. Mijn moeder, tante en vriendin zaten voor mij, want ik ging wat stukken voordragen. Neuken me met woorden, over het nachtelijke toneelspel op Leidse, ik maakte veel referenties naar seks en stikken van het snikken als je aan het pijpen bent, maar het ging over feminisme en strijden. We stonden daarna samen buiten een sigaretje te roken. Ik vroeg: ‘Mam, wat vond je?’
‘Het is toch makkelijker luisteren als het niet je eigen kind is, maar ik ben heel trots op je.’

Een paar uur geleden appte ik ze om te laten weten dat ik over hen had geschreven. Het lukten ze niet om langs te komen, maar ze wensten me succes, waren wederom van te voren trots. Ze zeiden, zoals ze al heel mijn leven zeggen: ‘Je kan het, meisje, zet hem op!’

Mijn naam is Mercedes Coco. Ik ben vernoemd naar het verhaal van de graaf van Monte Cristo en Mademoiselle Coco Chanel. Die naam heb ik van mijn ouders gekregen. Bedankt daarvoor.