Het is een ochtend zoals alle andere. Als ik nu op de fiets zou springen zou ik vijf minuten te laat zijn, maar ik had nog geen schoenen aan en een lichte hoofdpijn van de vele soorten wijn die ik de avond ervoor gedronken had. Die goede wijnen gingen gepaard met belachelijk goede pasta – dat vertel ik later nog wel een keer, nu geen tijd voor, moet nu mijn schoenen zoeken. Eindelijk heb ik mijn schoenen gevonden, gehaast sein ik een half hartje met mijn hand naar mijn vriendin, zij seint een half hartje terug: Bam, dat maakte een heel hartje. Fantastisch.

Met mijn zonnebril bungelend aan een pootje wat tussen mijn tanden zit, vlucht ik het huis uit. Ik app dat ik vijf minuten later ben, wat in wezen al bijna tien minuten zijn, maar als het onder de tien minuten is, mag je vijf zeggen en onder de vijf minuten ben je niet te laat. Mocht iemand je dat ooit wel willen wijsmaken, mag je naar deze column en mij verwijzen. Ik zou het overigens in enkele gevallen achterwege laten, bijvoorbeeld als er sprake is van het wel of niet halen van een vliegtuig. Niet elke theorie werkt altijd, ik gok dat er vast een wetenschapper is die dit kan bevestigen.

Tegenwind, jawel, al tien minuten lang fiets ik me de pleuris, want ik ben al te laat en er is dus ook nog tegenwind. Ik fiets achter het centraal station langs en kijk nu al naar die tyfusbrug die ik straks op moet fietsen, met tegenwind.
Als ik in de langste rij voor een kassa sta, de trein of bus wederom te laat is of ik zoals nu de wind tegen heb, moet ik immer denken aan een artikel wat ik ooit heb gelezen waarin er antwoord wordt gegeven op de vraag of het inderdaad waar is dat het je altijd tegenzit in de zojuist genoemde gevallen. Dat schijnt niet zo te zijn, het schijnt dat je de negatieve momenten simpelweg net iets beter onthoudt, omdat het een stuk irritanter is dan wanneer er bijvoorbeeld, ik zeg maar iets, geen wind is.

Ik heb het trouwens ook nog te warm, veel te warm. Vlak voor ik de brug op fiets, ontdoe ik mezelf al fietsend van een mouw. De truc is zodra mijn arm uit de mouw is, mijn stuur zo snel mogelijk weer vastpakken met mijn linkerhand, zodat ik met mijn rechterhand op mijn rug de jas kan pakken en naar voren kan trekken. De jas leg ik dan op mijn tas op het voorrekje en ik schud mijn rechterarm dan uit de mouw. Als jij hier nu niet van onder de indruk bent, dan is een willekeurige toerist dat wel. Althans dat denk ik op zo’n moment, want ik had ooit een keer wat memes gezien over wat voor soort ‘normale’ dingen wij Nederlanders op de fiets doen, waar ze in de rest van de wereld van onder de indruk zijn, bijvoorbeeld het fietsen met een paraplu. Als zij die niet op reguliere basis fietsen daar al van onder de indruk zijn, kan ik met mijn jas op de fiets truc bij het Cirque du Soleil. Ah shit, ik hoop niet dat ik nu een gevoelige snaar geraakt heb. Geen zorgen, die maken wel weer een doorstart. Hopen we. Ik heb ooit nog een show in Brussel gezien, prachtig, dus ja, dan komt zulk nieuws wel heel dichtbij he.

Mijn fiets zet ik op enkel slot en bij de eerste stap die ik zet, voel ik het volgende obstakel de kop op steken. De zweetsnor. Mogelijk ben je bekend met het fenomeen, anders volgt hier een korte uitleg. De zweetsnor ontstaat wanneer je, gewoon een voorbeeld, net je de tyfus hebt gefietst in de tegenwind waarbij je het net wat te warm hebt gekregen. Het moment, vanaf de eerste seconde, dat jij stilstaat met de fiets nog aan je zijde, spreiden die zweetklieren zich open en ontstaat de zweetsnor, allemaal kleine druppeltjes die blijven hangen aan die kleine haartjes daar. Heel mooi.
Ik dep het weg met de binnenkant van mijn rechter wijsvinger, zodat de zweetsnor nog geen 5 seconden daarna weer in volle glorie en nattigheid ieder licht wat het tegenkomt reflecteert. Dit houdt meestal voor nog zo’n 5 a 10 minuten aan, wat betekent dat ik mensen begroet, leuk lach en het moment dat ze wegkijken weer als een idioot loop te deppen met diezelfde rechter wijsvinger. Daarnaast heb ik ook nog een droge strot en mijn fles is leeg.

Ik draai de kraan open en houd mijn vinger er even onder als zijnde temperatuur check. Het water uit de kraan is in de zomer warmer dan in de winter, hoor ik mezelf in mijn hoofd zeggen terwijl ik mijn onderhand iconische literfles van Spa aan het vullen ben. Eigenlijk kwam dit feitje uit de mond van een verre neef op een familiedag jaren geleden. Sindsdien dacht ik er dagelijks aan, aan die ene opmerking ooit op een familiedag. Zoals nu, in het toilet met mijn zweetsnor en met wimpers aan elkaar geplakte mascara, ook een succes.

Dit gaat vrij egocentrisch klinken, maar ik neem je deze ochtend nou eenmaal mee in mijn gedachten en we zijn al zo lekker bezig, dus komt ie: altijd wanneer mijn mascara niet goed zit, moet ik denken aan de begrafenis van een van de beste vrienden van mijn vader, Pim. Hij overleed op zijn vierenvijftigste, belachelijk jong en het was de zoveelste die te vroeg ging, maar die dag zat mijn mascara zo goed. Ik weet niet of ik dat ooit kan evenaren en al helemaal niet deze ochtend. Markant detail over de begrafenis, voor het geval je deze opmerking al bot vond: op de rouwkrans van mijn gezin die op de kist lag hadden we naast onze namen op de linten ook het woord ‘Hufter’ laten zetten, met een smiley erachter. Want een hufter dat was het, maar we hielden en houden nog steeds van hem. En missen hem elke dag. Behalve dat gesmak als hij een gedroogd worstje at, Jezus Chrisus man. Nee, dat mis ik niet.

Ietwat rommelig stap ik na een meeting met traag gelul op mijn fiets om nog even langs huis te gaan. Dat is precies dezelfde weg die ik net heb gefietst, exact hetzelfde. Daar waar ik net tegenwind had, heb ik nu dus wind mee. Dat is toch mooi meegenomen. Dacht ik. Tot ik diezelfde godskolere brug weer op fiets. “Fak jou!” zeg ik hardop regelrecht tegen degene die ooit het artikel heeft geschreven dat het je echt niet altijd tegenzit, maar dat je de negatieve momenten simpelweg beter onthoud. FAK JOU. Vast zo’n persoon die met zo’n verwend glimlachje op het smoelwerk al genietend van de wind mee op de fucking elektrische fiets.

Dit was een ochtend zoals alle anderen. Je kreeg gewoon even een kijkje in mijn hoofd. Ik had je verder niks bijzonders beloofd.