Is het dat ik niet weg kijk als ik je aankijk?
Is het de manier waarop ik mijn eyeliner gedaan heb?
Hoe ik mijn linker wenkbrauw omhoog trek?
Komt het doordat ik wanneer ik dat doe heel ietsjes glimlach?
En dan soms met mijn lippen over elkaar ga om de lipbalsem uit te smeren die ik net heb opgedaan?
Is het de wijze waarop ik die balsem, vaak met mijn middelvinger, op doe?
Of is het mijn stem? Die is meestal wat schoor, wat hees.
Mijn hakken? Die van latex of welke dan ook, want ik draag ze altijd.
De leren broeken of dat ik geen BH draag?
Het is mijn knipoog, die ik af en toe uitdeel!

De helft van de vragen stelde ik hardop, de andere helft galmde de dagen hierna door mijn gedachten. Ik nam een slok van de champagne in het glas en boog vervolgens over de tafel om de woorden van mijn vriendin goed te kunnen verstaan.
‘Nee, dat is het niet. Behalve die knipoog, maar die hoort bij je maniertjes. Je maniertjes om iemand in te pakken, binnen te halen zonder dat ie enig benul heeft. Hij, maar ook zij, hangt al aan je lippen voor de klok de volgende minuut aantikt. Maar al stond je in een jute zak zonder een schijntje make-up op, gebeurt het alsnog. Het is hoe jij bent. Jij bent het.’

Ik was het. En het waren maniertjes die ik mezelf had aangeleerd, maar ik was het voornamelijk. Schijnbaar had ik zelf vaak niet door, maar zo zat het. Omdat ik zelfverzekerd was, met opgeheven kop binnenkwam lopen en, wat me meer dan eens was verteld, simpelweg seks uitstraalde. En dan komt er ook nog eens bij dat ik columns over seks en andere zaken op Het Lief Dagboek schrijf. Hoe ga ik nu vertellen dat dit niet altijd zo in mijn voordeel werkt als het klinkt, zonder dat je me een kutwijf vindt? Waarschijnlijk niet.

Denk je dat het altijd het geval was, dat ik lak had aan wat je van me dacht? Dat ik altijd heb geschreven wat ik schrijf zonder een dag later spijt te hebben? Dat opmerkingen als ‘Vind iemand jou wel eens leuk om je innerlijk?’ of ‘Ben je niet bang dat iemand niet met jou wil zijn om wat je schrijft?’ me nooit iets hebben gedaan?
En regelmatig hoor ik nu: ‘Dat is toch van jou, dat Lief Dagboek, die verhaaltjes over seks?’. Als je dat nu tegen me zou zeggen, kijk ik je aan, met die linker wenkbrauw omhoog en zeg ik: ‘Ik denk dat je het meeste niet heb gelezen.’

Het is pijnlijk om te horen dat uit de tien columns die een vrouw kan schrijven immer die ene over dat vingeren onthouden zal worden, maar niet die waarin ze haar kwetsbaarheid omschrijft, in detail vertelt hoe ze geen controle uit handen kan geven uit angst en verdriet en zelfs als het in dezelfde column wordt beschreven, wordt het niet gezien. Want als ze een verwijzing naar een pik in haar mond maakt, ook dan zal alleen het feit dat ze pijpt onthouden worden en zal de zin erna waarin ze vertelt dat ze haast stikt van het gesnik, terwijl hij diep in haar mond zit en de tranen over haar wangen heen waggelen, vergeten worden. Of heb ik het soms mis?

Een column waarin seks wordt beschreven hoeft niet per se over datgeen te gaan, als er woorden als ‘neuken’ worden genoemd, vindt dat niet per se plaats. Het enige fucked up is, dat ik het daarnaast ook uitstraal en met mij zijn er vele andere vrouwen.

Het is natuurlijk een makkelijke manier van aandacht krijgen, laten we even wel wezen. Je hoort me daarover ook niet klagen. Dat met die maniertjes heb ik vaak genoeg uitgespeeld. Jarenlang heb ik me zo weten te vermaken. Ik ben ook niet heilig, maar zou ik dan op een andere manier moeten schrijven, me anders moeten kleden, minder naar dat soort zaken refereren, minder zelfverzekerd zijn en naar de grond kijken, zodat je me dan misschien meer vindt dan alleen een geil wijf? Ik heb het oprecht wel eens overwogen.

Maar nee, nooit. Ik zal altijd blijven schrijven zoals ik doe, totdat ik dat wil aanpassen. Ik zal mijn hakken aantrekken, je blijven aankijken en voor sommige gewoon dat geile wijf blijven. Het komt erop neer dat ik steeds weer opnieuw moet bewijzen dat ik inhoud heb, dat ik mijn benen niet zomaar zal spreiden. En met mij, vele anderen vrouwen.
‘Zo zelfverzekerd als Coco loopt.’ zei iemand van het weekend nog. Laat ik hopen dat die vele andere vrouwen ook zo rondlopen. Nog belangrijker, dat ze net zo zelfverzekerd zijn, je mening zullen aanhoren en je pas het zogenaamde tegendeel zullen bewijzen als ze jou dat waard vinden.

Van wat hierboven staat, is geen woord van gelogen, maar onthoud één ding: Het betekent niet dat één van die meningen me nooit kan raken. Dus, wil je me nu nog steeds gewoon neuken?