Laatst zei iemand dat veel songteksten het niet meer waard waren om naar te luisteren. Daar was ik het mee eens. Op datzelfde moment besefte ik me dat ik vaak al niet meer naar de tekst luister, hoewel ik de tekst wel onthoud. Het meezingen gaat op de automatische piloot, zonder er eigenlijk bij stil te staan waar het godsnaam over gaat.

Het verkeer raasde over de kruising bij het Museumplein, wat verlicht werd door de lantaarnpalen. Het was middenin de spits, zo vlak na zessen. Het stoplicht waar ik en vele andere fietsers voor stonden was rood, tevreden keek ik naar mijn wanten. Een paar dagen geleden was ik de linker kwijtgeraakt in de kledingberg op mijn slaapkamer, maar toen was ik ervan overtuigd dat ik deze buiten verloren was. Ik was daarom meer dan in extase toen ik mijn geliefde zwarte want plots terugvond. Ik hield gewoon echt van die wanten. Niet dat het jou verder iets moet interesseren. Het stoplicht werd groen.

De Koninginneweg trok aan me voorbij. Ik lette niet op de mensen om me heen. Het begon te miezeren, wat me wonderbaarlijk genoeg ook niet hinderde en ik had een grafhekel aan miezerregen. Het was het ergste soort, maar dat boeide even niet.

In mijn oren klonken de eerste tonen van momenteel een van mijn favoriete nummers. Ik neuriede zachtjes mee, zoals ik dat wel vaker op de fiets deed. De miezerregen waaide tegen mijn gezicht, mijn mascara voelde ik druppels vormen en naar beneden glijden. En ik luisterde gewoon eens naar de songtekst van de muziek.

‘Wel godverdomme, dit is toch het allermooiste!’ zei ik hardop tegen mezelf.
Dat iemand voor jou naar een discotheek komt, waar hij al 2 jaar niet meer is geweest. Dat hij al een week naar dat moment uitkijkt, waarvoor hij eerst in de rij moet staan voor de gastenlijst van die klote discotheek, enkel om met jou te dansen.
Niet met gewoon een mooi meisje wat toevallig binnenkomt. Niet met zijn vrienden waar hij net nog een biertje mee stond te drinken in de Lux. Niet met zijn ex, ondanks dat hij die danspasjes nog steeds uit zijn hoofd kende, dus gemakkelijk was het wel. Niet even met het ene meisje en dan met die ander. Niet met die een, terwijl hij naar jou aan het knipogen was. Niet met gewoon even iemand, maar met jou. Echt alleen nog maar met jou. Dat is pas een liefdesverklaring. Dat iemand enkel met jou wil dansen. Ook al is het maar even en gaat dan plots het oprotlicht aan. Ook al verzin je de muziek zelf en sta je in het lantaarnlicht op straat. Ook al duurt het maar 2 minuten en 41 seconden, zolang als dit nummer ongeveer duurt.

Het gaat erom dat iemand kiest om met jou te dansen, niet met iemand anders, alleen met jou. Die klote discotheek, de rij bij de garderobe, zijn vrienden in de Lux en misschien zelfs het loslaten van zijn vorige danspartner. Dat maakt allemaal niet uit, want hij of zij gaat helemaal voor jou en zal daarom dat alles voor lief nemen, ook al is het godvergeten spannend en doodeng. Wie weet dansen jullie trouwens wel helemaal niet lekker samen, weet jij veel, maar dan heb je het in ieder geval geprobeerd en kan je daarna gewoon de muziek uitzetten.

Het was dat moment, daar lachend in de regen op de fiets, dat ik mezelf beloofde dat mocht ik weer iemand tegenkomen waarmee ik zou willen dansen, nachtenlang, ik dat zal zeggen. Ik zal je hand pakken en met je dansen, in een klote discotheek, in het lantaarnlicht door straten van Amsterdam, ‘s ochtends in bed, in een zelfgebouwde hut in de woonkamer en zelfs ver buiten de ring en dan zal ik naar je lachen en bloednerveus tegen je zeggen: ‘Echt alleen nog maar met jou.’.

P.S. Shout out naar Rob de Nijs en ,Thijs Boontjes, als je dit leest, ik zie je 11 april in Utrecht.

Woensdag 6 februari draagt Mercedes gloednieuwe teksten voor in de Kopstootbar. We beginnen stipt 20.30. Zien we je daar?